به نام یگانه معبودم
می دانم که هستی ای هستی ز تو. میدانم می دانم که ناظریبر همه ی عالم.ای حضور غایب پس دستگیرم باش.
در این تاریکی زمان از سیاهی رو نخوت برهانم و به سوی طلوع ایمان راهنمایم باش بگذار تا در چشمه رحمتت تن الوده ی فانیم را بشویم و کبر و خود پسندی را ز خود دور سازم
نمی خواهم در گردونه ی زمان همچون گوی حقیر ی باشم که به هر سو می غلتد و به هر چیز تن می دهد .
می خواهم آن باشم که تو می خواهی
پس معبودم دستگیرم باش!
تو کیستی ؟
تو کیستی ؟
با من بگو تو کیستی ، مهری ؟ بگو ماهی ؟ بگو
بگو خوابی؟خیال ؟چیستی؟ اشکی بگو،آهی بگو
راندم چو از مهرت سخن ، گفتی بسوز و دم مزن
دیگر بگو از جان من ، جانا چه می خواهی بگو ؟
گیرم نمی گردی دگر ، ز آشفته عشقت خبر
بر حال من گاهی نگر ، با من سخن گاهی بگو
غمخوار دل ایمه نئی ، از درد من آگه نئی
واله نئی ، بالله نئی ، از دردم آگاهی ؟ بگو
در خلوت من سر زده ، یکره در آ ساغر زده
آخر نگویی سرزده از من چه کوتاهی ؟ بگو
من عاشق تنهاییم ، سر گشته ای شیداییم
دیوانه رسواییم تو هر چه می خواهی ، بگو
وداع
وداع
می روم خسته و افسرده و زار سوی منزلگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما دل شوریده و دیوانه ی خویش
می برم تا که در آن نقطه ی دور شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه عشق زین همه خواهش بی جاه و تباه
می برم، تا ز تو دورش سازم ز تو ، ای جلوه ی امید محال
می برم زنده به گورش سازم تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد،می رقصداشک آه ، بگذار که بگریزم من
از تو ای چشمه جوشان گناه شاید آن به که بپرهیزم من
به خدا غنچه ی شادی بودم دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم ، صد افسوس که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست می روم خنده به لب ، خونین دل
می روم از دل من دست بردار ای امید عبث بی حاصل
شعر
روزی که عشق را قسمت کردند پرواز را به تو دادند .... قفس را به من
ساز را به تو دادند .... غم را به من
و من تشنه ی کویر دشت بارانم ..... مانند طایفه ی خاک می مانم و دشمن طوفان
من هر شب این ساز را به بهانه ی تو به صدا در می آورم...
شعر
با من از عشق بگو!
گر چه با یاد تو من نای غزل خوان دارم
بی تو اما گل من روی به پایان دارم
مثل یک آئینه آرام شکستم در خویش
خاطری تلخ از آن لحظه ی هجران دارم
زخمه یی چند بر این ساز فراموش بزن
با من از عشق بگو،گوش به فرمان دارم
گر چه رفتی و شکستی دل غمگینم را
من دلی با تو ولی بر سر پیمان دارم
فصل سردی ست ولی تا تو بیایی من هم
یک بغل شهر سپید و گل ریحان دارم
تشنه ام،تشنه ی یک قطره از آن آوازم
باز یک جرعه بخوان،بغض فراوان دارم.