تاوان گناه عشق
آن شب از غربت چشمان تو من فهمیدم
که چه طوفان عظیمی در تو بر پاست
با نگاهی که به من واضح و روشن فهماند
که برایت عشق دیگر چقدر بی معناست
خواستم از گل رویت بوسه ای بر گیرم
تا بدانی که دل من هنوز عاشق و شیدای شماست
من که تاوان گناه عشق را پس دادم
ولی این را تو بدان که کبر و غرورت بی معناست
وصیت نامه
روزی اگر به سراغ من آمد به او بگو :
« من خوب می شناختمش
نامت چو آوازی همِشه بر لب او بود .
حتی زمان مرگ
آن لحظه های پر ز درد و غم و غروب
آن بیقرار عشق
چشم انتظار دیدن رویت نشسته بود . »
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو :
« شب در میان تاریکی در نور ماهتاب
هر روز در درخشش خورشید تابناک
هر لحظه در برابر آیینه ی زمان
آن دختر سکوت ؛
در انتظار دیدن رویت نشسته بود .»
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو :
« جز تو دلش را به هیچ کس امانت نداد
هرگز خیانتی به دستان تو نکرد
هرگز نگاه پاک و زلال تو را ؛
با هیچ چشم سیاه مستی عوض نکرد
تا آخرین نفس ؛
در انتظار دیدن رویت نشسته بود . »
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو :
افسوس ! دیر شد ؛ ای کاش !
کمی زودتر می آمدی . »
اما بگو :
« من خوب می دانم
حتی در آن جهان
آن خفته ی خموش ؛
در انتظار دیدن رویت نشسته است .»
روز ی اگر .......
اما ؛ نه ؛
او هیچوقت دیگر نمی آید .
کاش عمرم را به پایش هدر نمی کردم
کاش میشد هیچکس تنها نبود
کاش میشد دیدنت رویا نبود
گفته بودی باتو میمانم ولی
رفتی و گفتی که اینجا جا نبود
سالهای سال تنها مانده ایم
شاید این رفتن سزای ما نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دستهای تو ولی بالا نبود
باز هم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود
غم تنهایی و اندوه مرا درک کنید
تک گل سرخ مرا چیده خزان
لا اقل قلب مرا همنفس عشق کنید
از سر شاخه ی خشکیده ی احساس و جنون
بگذارید فرو ریزم تا
باز زیر قدم رهگذران ناله کنم
و بدانم که اسیر غم عشق
یعنی از بودن خود دل کندن
یعنی از کوچه تردید گذشتن
و رسیدن به خیابان یقین
تو کیستی ؟
با من بگو تو کیستی ، مهری ؟ بگو ماهی ؟ بگو
بگو خوابی؟خیال ؟چیستی؟ اشکی بگو،آهی بگو
راندم چو از مهرت سخن ، گفتی بسوز و دم مزن
دیگر بگو از جان من ، جانا چه می خواهی بگو ؟
گیرم نمی گردی دگر ، ز آشفته عشقت خبر
بر حال من گاهی نگر ، با من سخن گاهی بگو
غمخوار دل ایمه نئی ، از درد من آگه نئی
واله نئی ، بالله نئی ، از دردم آگاهی ؟ بگو
در خلوت من سر زده ، یکره در آ ساغر زده
آخر نگویی سرزده از من چه کوتاهی ؟ بگو
من عاشق تنهاییم ، سر گشته ای شیداییم
دیوانه رسواییم تو هر چه می خواهی ، بگو
وداع
می روم خسته و افسرده و زار سوی منزلگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما دل شوریده و دیوانه ی خویش
می برم تا که در آن نقطه ی دور شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه عشق زین همه خواهش بی جاه و تباه
می برم، تا ز تو دورش سازم ز تو ، ای جلوه ی امید محال
می برم زنده به گورش سازم تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد،می رقصداشک آه ، بگذار که بگریزم من
از تو ای چشمه جوشان گناه شاید آن به که بپرهیزم من
به خدا غنچه ی شادی بودم دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم ، صد افسوس که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست می روم خنده به لب ، خونین دل
می روم از دل من دست بردار ای امید عبث بی حاصل
روزی که عشق را قسمت کردند پرواز را به تو دادند .... قفس را به من
ساز را به تو دادند .... غم را به من
و من تشنه ی کویر دشت بارانم ..... مانند طایفه ی خاک می مانم و دشمن طوفان
من هر شب این ساز را به بهانه ی تو به صدا در می آورم...
با من از عشق بگو!
گر چه با یاد تو من نای غزل خوان دارم
بی تو اما گل من روی به پایان دارم
مثل یک آئینه آرام شکستم در خویش
خاطری تلخ از آن لحظه ی هجران دارم
زخمه یی چند بر این ساز فراموش بزن
با من از عشق بگو،گوش به فرمان دارم
گر چه رفتی و شکستی دل غمگینم را
من دلی با تو ولی بر سر پیمان دارم
فصل سردی ست ولی تا تو بیایی من هم
یک بغل شهر سپید و گل ریحان دارم
تشنه ام،تشنه ی یک قطره از آن آوازم
باز یک جرعه بخوان،بغض فراوان دارم.